حسنی معروف را بخوان
حسنی

يه جـــــــاي خـــــوب و با صفا

 

تـــــوي دهـــــي اون دور  دورا

بازي مي كرد تو دشت و دمن

 

 يه پسري بود اسمش حسن

بازي  مي كـــرد با بچــــــه ها

 

همه اش ولو تو كــــــــوچه ها

 

چه بچــــــــه اي آه و آه و آه 

صبح مي خوابيد تا ســـاعت ده

همه كارش بد و ناتـــــــــموم تنبلي مي كرد نمي رفت حموم

از صبح تا شب بخور  و بخواب

 

تــوي خونـــــــــه يا كـــــــنار آب

 

سرو صدا به پا مي كــــــرد

 با بچــــه ها دعوا مي كــــــــرد

كنار ننه ، بنشين همين جا

 

ننه اش مي گفــت : حسني بيا

اين  قدر ، تو كوچه ها نمون

 

مشقهامو بنويس ، درساتو بخون

 

 

بازي نكن از صبح تا  شـــب 

صبح زود پاشو برو مكــــــتب

دائم نمي رن تو كوچـــه ها 

 يه نگاه بكني  به بچــــه ها

بدون دعوا به مكتب مي رن 

چه آروم و جچه سر به زيرن

 

بازي  رو فرامـــوش نمی كرد

 

اما حســـــــن گــــوش نمــــي كرد

 همه كـــــــاراش بد و ناتموم


درس  نمي خوند ، نمي رفت حموم

ديگه غذايي نمي پخت براش

 

 يه روز ننــه اش ، دعوا كرد باهاش

دیگه تنها موند توي كوچه ها

 

قهر كردن باهاش همه بچه ها

نه  هم صحبتي  نه يه آشـنا

 

حسني ديگه شد تك و تنهـــــا

براي دوستانش لك زده دلش

 

همه اونـــها كــــــردن ولــــــش

 

دويد و رفت پيـــــش مــــــادرش 

فكري اومـــــــد تـــــوی ســـــرش

يه بقچه روي دوشش گذاشتش 

از توي خونه يه حـــــــوله برداشت

رفت و ميون حمــــــــوم نشست 

 يه ليف  و صابون گرفت  به دست

 

 

حسني نگو يه دســـــــته گـــــل

 

تميز شـــــد و تپـــــل و مپل

 شب خواب دوستاش و مي ديد


اومد  خونه شب زود خوابيد

ننه حسن يهـــــو اونــــــو ديـــــد

 

كله صبح گـــيوه پوشــــــيد

 

 

اول صـــــبح بي ســــــرو صــــدا

 

گفت حسني ، مي ري به كــــجا ؟

درس بخونم ، نباشـــــم تنـــــها

 

گفت : مي رم مكتب ، پيش بچه ها

خنده اش گرفت قاه قاه  خنديد

 

تا مادرش اين حـــــــرف و شـــــنيد

 

به مكتب مي رم كارم بــــده ؟ 

حسني مي گفت ننه چي شده

بايد به مكتب مي رفتي ديروز 

آخه عزيزم ، تعطــــــيله امــــــروز

 آدم بي نظم سست و بيكاره 

  بدون هر كاري  موقــــعي داره

 

ديگه هم با مــــــن نكـــــن لجبازي

 

هم مي ري  مكتب هم مي ري بازي

همه كـــــــارها  روبرا مي شــــــه


 با نظم و ترتيب بدون همـــــــــيشه

خنده اش گرفت چون  كه مي ديد

 

ننه حسن قـــاه ، قـــــاه خـــــــنديد

وقتي مي رفت جمعه مي رفـــــت

 

حسني  به مكــــــتب نمي رفــــــت